PROLOG

Od zawsze czułam, że tutaj nie pasuję. Od zawsze było coś nie tak. Jednak po jakimś czasie stwierdziłam, że to właśnie ja sama jestem problemem, a nie otoczenie dookoła mnie. Przypomniałam sobie jedno z licznych wspomnień z dzieciństwa, które odkąd tylko pamiętam kołatały mi się w głowie.

- Pobaw się z dziećmi, Riley – powiedziała babcia nachylając się nade mną. Jadłam właśnie płatki z mlekiem i łapczywie pochłaniałam kolejną książkę. Mitologia grecka to było moje oczko w głowie.

- Nie – odpowiedziałam z pełnymi ustami. Nawet nie uraczyłam jej spojrzeniem. Wiedziałam, że właśnie poprawia swojego siwiejącego już koka. Robi tak zawsze, gdy nie może się ze mną dogadać.

- Kochanie. – Usiadła na krześle obok. Poczułam od niej zapach cynamonu. – Czas na książki zajdziesz zawsze, szczególnie jak podrośniesz. Teraz powinnaś korzystać z młodzieńczych lat.

W końcu na nią spojrzałam. Jej niebieskie oczy w kształcie migdałów patrzyły na mnie z troską i niepokojem zarazem. Ciemny blond jej włosów był coraz mniej widoczny. Uwielbiałam u niej ten kolor, a on powoli zanikał. Potarła lekko pomarszczone czoło i ciężko westchnęła.

- Babciu, ale ja nie chcę. Nie lubię tych bachorów!

- Wyrażaj się moja droga.

- Przepraszam babciu, ale nigdzie nie pójdę. Chyba, że do swojego pokoju. – Zostawiłam niedojedzone śniadanie, zeskoczyłam z krzesła i poprawiłam żółtą sukienkę, którą miałam na sobie. Ruszyłam w stronę schodów z książką pod pachą, a mój czarny kucyk podskakiwał przy każdym kroku.

Nigdy nie lubiłam przebywać z dziećmi w moim wieku; były dla mnie po prostu za głupie. Te ich zabawy, seplenienie, ciągły płacz za rodzicami. Nie mogłam tego zrozumieć. Zresztą sama nigdy nie miałam prawdziwych opiekunów. Nie chcieli się mną zajmować. Nigdy też nie dowiedziałam się dlaczego. Na szczęście zaopiekowała się mną mama mojego taty.

Nie byłam nawet do nikogo podobna. Większość moich bliskich miała blond włosy i szaro niebieskie oczy. To wszystko ładnie kontrastowało z oliwkową karnacją. A ja? Zwyczajne czarne, długie włosy, które zawsze szybko odrastały po ścięciu. Oczy tak ciemne, że niemal zlewały się z źrenicą. I moja chorobliwie blada skóra. Byłam młodziutka, jednak doskonale zdawałam sobie sprawę, że tutaj nie pasuję.

Babcia mnie nie zatrzymywała. Jednak zanim byłam poza jej zasięgiem, zdołałam usłyszeć jej cichy szept:

- Dziecko, ty masz dopiero niecałe cztery lata.

***

Tak jak pisałam, zaczynam od nowa. Jeśli komuś się spodoba, bardzo się cieszę. Jeśli nie, cóż, trudno. Dziękuję, że byliście :)